się krawędzie. Że czas wypluje mnie w cztery strony innego porządku.&lt;/&gt; <br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;CIĄGI DALSZE I DALSZE&lt;/&gt;<br>Zbyt gwałtownie wypluje. Może dlatego zostanie we mnie tamta topografia?<br>Dobre zasypianie bywa leśne, bywa i łąkowe. Po zaśnięciu czerwone maki albo lot nad piaszczystą drogą. Przed zaśnięciem, dla sprowadzenia snu, przywołuję pagórek na skraju brzeziny, gdzie przylaszczki i zawilce.<br>Lasy to otwarcie. Mają we mnie ciągi dalsze i dalsze. Nieskończone, bo nie przebyte nigdy. Otaczają mnie przestrzenią, której zawsze za mało, którą później przecież odnajdę w pisaniu, w mojej skrzydlatej nierzeczywistości. Lasy nad Wolbórką i nad Pilicą dadzą mi oddech brzozowych polan i piaszczystych pagórków