Widział krew na usmolonych bandażach, okrwawionymi szmatami przewiązane ręce i myślał: jeszcze jeden daremny wysiłek. Poharatane ciała jednym rzutem pasa transmisyjnego wyrzuciło na margines, za mur.<br>Czasem, po nocach, z grupy nachylonych ku sobie ludzi tryskało rozpalone do białości słowo nienawiści; jak iskra padało na miękkie trociny snu i sen buchał czerwonym płomieniem: iść! Stanąć z nimi ramię w ramię! Burzyć! Łamać! Mścić się!<br> Pierre zrywał się wtedy nagłym podrzutem i przysiadał na tapczanie.<br> Lecz chłodne, przejrzyste słowa ludzi w granatowych bluzach rosły symetryczne jak cegły i w słowach nie było złości, nie było tępej, niszczycielskiej nienawiści, lecz twarda wola budowy