korzenie zerwane i człowiek świat znienawidzi", pisze Dostojewski), poczucie to jest również wyczuwalne w studium Vincenza o Dantem czy w jego Gandhim. Te przeżycia ciche nie prześwietlają książki Malraux. Gdy pisarz zbliża się do spraw z tym światem związanych, zrywa się w książce patetyczna burza. Co kryje się pod tą burzą słów? Czyżby nic?<br>Malraux całą namiętność serca włożył w nadzieję, że sztuka jest zalążkiem nowych "zmartwychwstań człowieka" (znowu metafora religijna), jego nowej wielkości, i to jest wiatyk ostatnich stron tej wewnętrznie rozdartej książki.<br>Godność najwyższa człowieka dla Malraux to zapytanie, rzucone poprzez tysiąclecia ślepemu losowi i gwiazdom, przez ten pył