jej najlepsze miejsce na pryczy, okrywałam ją starannie w nocy. Wierzyłam, że i po następnej selekcji wróci. Nie wróciła, ale była najbardziej wybrana. Nikomu innemu się nie zdarzyło dwa razy przebyć tej drogi.<br><br>Myślałam potem tylko o ojcu. Że żyje, w samym Budapeszcie, i nic mu nie mogą zrobić. To była moja zemsta i siła. I obowiązek. Bo ojciec będzie czekał, będzie mnie potrzebował. Mnie, prócz której nikogo nie ma. Musiałam przeżyć, wrócić, wszystko mu opowiedzieć. Więc gdy Mengele chwycił mnie widlastymi palcami i pchnął w czarny kąt, nawet się nie zatrzymałam i przeszłam z powrotem, za żywopłotem kapówek. On nie mógł