coraz bliżej głos mamy mojego chłopaka: - A gdzie pies? Wojtek, gdzie pies? O! Tu cię mam! Tu jesteś, słodziutki! A co ty tak węszysz? Pokaż. No i w tym momencie otworzyły się drzwi od szafy, wpadło światło. - Dzień dobry! - skinęłam głową. I oczywiście plotłam jakieś głupoty, wymyślałam niestworzone historie, siedząc cały czas w tej cholernej szafie, mając na sobie sweter, rozpięte spodnie i wciśniętą gdzieś w rękaw bieliznę i skarpetki. Bo jak tu wstać? Horror.<br><br>Karolina, 23 lata: Mam taką zmorę. Do dziś spędza mi sen z powiek! Siedziałam z chłopakiem w niewielkiej, ale wypełnionej po brzegi knajpce, kiedy nagle poczułam, że