żyjących. Nasz stosunek do rzeczywistości obecnej musi być inny, niż do świata międzywojennego. To był świat naszej pierwszej młodości, świat przez nas zastany, pchały go ku katastrofie nie nasze ręce. Dzisiaj jest inaczej. I bez fałszywego wstydu trzeba powiedzieć, że to w jakiś sposób zobowiązuje. <br><br> Piszę o tym wszystkim może chaotycznie trochę. Daruj mi. Czas jest wyjątkowo ciężki, duszny, trudno mi się skupić i prosto do celu prowadzić swoją myśl. Weszliśmy przed kilkoma dniami w czwarty rok wojny. Czas jest znów tak piękny i słoneczny, jak tamtej pierwszej jesieni. Znów nocami przeciąga nad nami głuche dudnienie bombowców, znów strach wygania tysiące