rodzaju tych, które zdobiły mieszkania w młodości Hehego. Bez wątpienia były to najprawdziwsze oryginały, na których czas pozostawił swój ślad. Większość z nich została wyciągnięta ze śmietnika lub piwnicy, co jeszcze nadawało im patyny. <br>Hehe usiadł na jednym z foteli, których świetność przypadła na czasy Edwarda Gierka. Rozczulił go dotyk chropowatej, gruzełkowatej tapicerki i chłód poręczy ze startą politurą. Poczuł się tak, jakby wrócił w lata osiemdziesiąte, na nieustającą balangę, która odbywała się właśnie w takich dekoracjach. Rozmowy, nieustające rozmowy. Mroczno i ciasno, wszędzie te same fotele i krzesła. Setki, tysiące godzin Hehe przesiedział właśnie na takich fotelach, paląc ziele, pijąc