jako Francuzka, mocno się dziwiła, ale ja, jako Polak, nie - i starałem się jej wytłumaczyć, że jeśli jakaś komenda niemiecka znajduje w czymś powód do radości, to żadna siła nie zdoła jej wytłumaczyć, że to nie musi być jednocześnie powodem do radości dla innych; dodałem jeszcze, że całe Niemcy zdradzają chwilowo rozdrażnienie, tylko że to już trwa nieco za długo, bo dobre parę wieków, i na koniec przeczytałem jej na pociechę parę ustępów Konrada Wallenroda; ale moja Francuzka kiwała tylko głową, oglądała siniec na ręku i powtarzała: - C'est inoui! - a na koniec rozgniewała się na mnie i krzyczała, że to zupełnie