które wedle reguły d prowadzą do przyjęcia hipotezy zerowej.<br> Przypuśćmy znowu, że celem jest przyjęcie hipotezy prawdziwej, czyli:&lt;gap&gt; gdzie np. r(x, x) znaczy: stopień realizacji celu, gdy rzeczywistą wartością parametru jest x, a przyjmuje się hipotezę zerową.<br> Natrafiamy obecnie na trudność następującą. Jeśli dla ustalonego x: p(xix) jest ciągłą funkcją x, to dla wszelkich d :&lt;gap&gt; dla wszelkich x dostatecznie mało różniących się od x . Inaczej mówiąc, im wyższa jest skuteczność d przy założeniu, że hipoteza zerowa jest prawdziwa, tym niższa jest skuteczność d przy założeniu, że hipoteza zerowa jest "niemal prawdziwa". Powyższy fakt zmuszałby do stosowania wysoce paradoksalnych reguł