powiedział: - Niech tak nie doczekam, sprzedam. A wy kto jesteście?<br> - Wysiedleńcy - powiedziała matka.<br> - Aaa... To może byście kartofli sobie trochę wzięli?<br> - Wzięlibyśmy, ale jak? Musimy za tym butem.<br> - A modliliście się do świętego Antoniego? - pierwsza z kopaczek<br>zdyszana dopadła nas. - Na zgubę nie ma jak święty Antoni. Tak mi raz<br>cielę poszło i poszło. Co się naszukałam, napłakałam...<br> Nie zdążyła dokończyć, bo już nadciągnęły pozostałe kopaczki, tak<br>samo zdyszane, i stanęły przed nami w zmartwionym półwieńcu. Głowy w<br>chustki szczelnie owinięte. Twarze aż do czerwoności rozgrzane, a w<br>ręku każdej motyka, toteż wydawały się kropla w kroplę do siebie<br>podobne i