się zdumieni po sobie, po wnętrzach samochodów. Kuryłły nie było wśród nas. Ja również dopiero przed chwilą uświadomiłem sobie, że nie widziałem, aby pan Kuryłło wsiadał do któregoś z wozów. Stało się dla nas oczywiste, że pozostał w wieży kościoła w Dolsku.<br>Zawróciliśmy i pomknęliśmy z powrotem. Zatrzymaliśmy się przy cmentarzyku kościelnym i pobiegliśmy schodami na górę. - Ratunku!... Ratunku!... - usłyszeliśmy rozpaczliwy głos Kuryłły, a potem z otworu na drugim piętrze wyjrzała jego głowa: Dostawiliśmy drabinę i pan Kuryłło pośpiesznie zsunął się na dół. Za nim wyleciał wirujący kłąb os.<br>- O Boże, Boże! - jęczał "postrach gastronomii". - Jeszcze chwila, a byłyby mnie żywcem