na bruku, <br>a przed fotelem stanął Maks Fiff ze znakiem fabrycznym Slotzkiego na ramieniu, z czarnym wyżłem u nogi.<br>- Gala odwołana, panie Rauch - powiedział. Rozbił okutą laską szybę gablotki i pozrywał fotosy. Wiatr uniósł je nad ulicą, rzucił między podeptane serpentyny. - Czas pomyśleć o nowym repertuarze, bo stary gnije i cuchnie. Pański teatr zatruwa czyste źródło. Nie ma innej prawdy niż prawda harmonii! A my, jeśli trzeba, wypruwamy prawdę z trzewi ostrym nożem.<br>- A co pan wystawia, jeśli wolno spytać? - odezwał się Rauch i zatoczył ręką koło, w którym zamknął ludzi Maksa Fiffa, wałęsających się z halabardami. - Prawda! Harmonia! Z tego