drogi dalszego doskonalenia aparatu szczękowego, który w końcu osiągnął poziom doskonałości porównywalny jedynie z dzisiejszymi najwyżej uorganizowanymi przeżuwaczami, słoniami czy gryzoniami.<br>&lt;page nr=360&gt; Pierwsza z tych dróg wiodła ku późnokredowym dinozaurom kaczodziobym (ryc.<br>14.12). Liczba szeregów równocześnie (ale nie synchronicznie) rosnących zębów w policzkowej części szczęki zwielokrotniła się. Zwiększyła się elastyczność czaszki - do tego stopnia, że dociskane do siebie zespoły zębów należących do żuchwy i górnej szczęki ślizgały się poprzecznie i kości szczękowe rozchylały się na zewnątrz, ramiona żuchwy zaś zjeżdżały ku środkowi. Zęby rozcierały w ten sposób pokarm, a ich ścięte powierzchnie tworzyły baterie odpowiadające funkcjonalnie pojedynczym zębom słonia.<br>Różnice w