zielonej firanki. Pocieszał się (nie bez słuszności)<br>wzmożoną sprawnością drugiego oka, ale szedł już niepewnie.<br>Wpółodwrócony przezornie chronił prawe ramię jak<br>złamane skrzydło. Podobny do rysunków egipskich sunął<br>aleją lipową płaski jak własny cień.<br> Jesienny blask złocił zeschły profil. Po lewej ręce była<br>ciemność, w błękitnych cieniach tonęła skroń i czerwieniały<br>obwódki powiek przymkniętych nad zgasłym okiem.<br>W kalekim spojrzeniu pole widzenia zwęziło się jak księżyc<br>w pierwszej kwadrze: w wąskim sierpie światła czerniły się<br>gałęzie i trzepotały żółte listki. Obojętny i osowiały mijał<br>dobrze znajome drzewa i domy. W mieszczańskich ogródkach bluszcz<br>wspinał się po ceglanych ścianach i w ciemnej