nas! Będzie nam towarzyszył przez następne kilka dni, zawierzcie swoje życie Chrystusowi!" I żeby nie było wątpliwości, czymś wspaniałym jest dla mnie takie żarliwe i publiczne deklarowanie swojej wiary. Trochę nawet żałuję, że przy wyjściu z kościoła po niedzielnej mszy nie słyszy się w tłumie takich eksklamacji. Jednak ten zmęczony czterdziestolatek z żoną i trójką dzieci wierzy - i jest to wiara przeniesiona i ocalona w jego rodzinie przez pokolenia, przez wieki, mimo wszystkich zdrad, niedoskonałości, rozczarowań i potwornego zmęczenia. Chciałbym wiedzieć, jak będzie wyglądała za dwadzieścia lat wiara dzisiejszego <orig>neokatechumena</> dotkniętego apokaliptycznym radykalizmem. Czy pozostanie z niej choćby męstwo cotygodniowej mszy