tramwaj. Siedzę tuż za dwiema zakonnicami roztkliwiającymi się nad stanem zdrowia papieża. - Jakie to wymowne świadectwo cierpienia, jaka nauka dla tego świata - słyszę. Na jednym z przystanków do tramwaju wsiada starsza kobieta i po chwili zaczyna prosić podróżnych o jałmużnę. Mówi, że ma na utrzymaniu rodzinę, brak jej pieniędzy na czynsz i na życie. Na jej pobrużdżonej, szarej twarzy widać upokorzenie. Podchodzi do zakonnic, te nieruchomieją. Mija chwila, kobieta idzie dalej, niektórzy dają jej drobne pieniądze. Zakonnice milczą, jakby raptem zabrakło im wzniosłych słów.<br>W dobrym tonie jest wzruszać się chorobą papieża, dotyczy to nie tylko dwóch anonimowych, krakowskich siostrzyczek. Dobrze