nauki w szerszych warstwach społeczeństwa; koncepcję tę wysunął J. Tazbir w stosunku do dzieł W. Tylkowskiego, dotąd zresztą także nie poddanych analizie specjalistycznej. &lt;page nr=165&gt;. Nie zmienia to wprawdzie faktu, że pisząc o minerałach i metalach, a zapewne i innych tematach, popularyzował Chmielowski wiadomości przestarzałe, reprezentujące niski poziom i służące raczej rozrywce czytelnika aniżeli pogłębianiu wiedzy, że nie nadążał on za rozwojem nauki nie tylko za granicą, ale nawet w kraju, jednak pozwala uznać zalety stylu, który był przystępny dla czytelnika i mógł wzbudzić jego zainteresowanie poruszanymi w tekście zagadnieniami.<br>Recenzenci: &lt;au&gt;Stanisław Grzybowski&lt;/au&gt;, &lt;au&gt;Tadeusz M. Nowak&lt;/au&gt;<br>&lt;gap&gt;.&lt;/div&gt;<br>&lt;page nr=166&gt;.<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;KOMUNIKATY&lt;/tit&gt;<br>&lt;au&gt;Eugeniusz Nurowski&lt;/au&gt;<br>(Warszawa)<br><br>&lt;tit&gt;SUSZARNIA JANA HORODECKIEGO