i <name type="person">anty-Filidor</> jawią się jako prekursorzy postmodernizmu praktykując apoteozę życia wyzwolonego z wpływu wielkich idei. Bohaterzy ci "<q>wędrowali po świecie celując czym się dało, w co się dało. Śpiewali piosenki i najchętniej rozbijali szyby, lubili też stanąć na balkonie i pluć przechodniom na kapelusze. ... Filidor wyspecjalizował się nawet tak dalece, że umiał z ulicy opluć kogoś kto stał na balkonie. A anty-Filidor gasił świecę rzucając w płomyk pudełkiem zapałek</>". W tej perspektywie dramat wędrownych <name type="person">Filidorów</> staje się symbolem zagubionej cywilizacji, w której happening bywa nierzadko ceniony wyżej niż refleksja. Plucie na balkony będzie skądinąd zajęciem dużo bardziej spektakularnym niż