żeby razem z nim ciągnąć to wędzisko, ten sznur nylonowy... żeby na brzeg tego potwora, w którego brzuchu Jonasz ze szkatułką na kolanach. A w tej szkatule - spojrzy na Hansa, przypomni sobie gafę z zębami złotymi - eee... rozgadałem się. Jedno powiem: Tuszy pragnie poderwać inny skarb. On gruby... gruby jak damska noga, oczywiście tam, w górze, gdzie mech skudlony... Ten mój skarb to pogrzebańcy z bunkra. Przez pięć lat oślepieni zawalonym betonem. Ja tego, a nie innego zwierza chcę wyrwać, nie z wody, ale z ciemności czasu podziemnego... z pamięci kończącej się tych, co tu przeżyli "odwalenie grobu"... słyszy pan? "Odwalenie