Za każdym razem, gdy w grę wchodziła jakaś krzywda, Lex Thuringorum przewidywała dwie stawki zadośćuczynienia zróżnicowane w proporcji 3 : 1 zależnie od tego, czy pokrzywdzonym był adalingus, czy zwykły liber69.<br> Na tym tle na uwagę zasługuje wyjątkowa sytuacja, w której występuje wprawdzie taka sama różnica stawek, ale redaktor spisu prawa darował sobie powtarzanie liczb i samego terminu adalingus. Chodziło o zbrodnię polegającą na porwaniu człowieka osobiście wolnego i sprzedaniu go w niewolę: &lt;q&gt;"XXXVII. Kto wolnego człowieka sprzeda na terytorium ojczyzny (qui hominem liberum infra patriam vendiderit), ma zapłacić za niego tak, jakby go zabił, nadto jako fredus 12 solidów [skarbowi królewskiemu]. XXXVIII