wszystkim, gdy się przyjmuje, że postawa empatyczna określa analizę utworu literackiego. <br>Podobne przemiany dokonywały się w obrębie wielkich form krytycznych, przede wszystkim w dziedzinie monografii. Jest dla tego okresu faktem charakterystycznym, że publikowano osobne książki o wybitnych pisarzach współczesnych, przede wszystkim o Wyspiańskim i Żeromskim, ale także - choć w mniejszej dawce - o Przybyszewskim. Niemal z reguły odchodzono w nich od hasła, które patronowało monografii pozytywistycznej - życie i dzieło. A działo się tak nie tylko dlatego, że o życiu pisarzy żyjących, najczęściej jeszcze młodych, niewiele można było powiedzieć. O dezaktualizacji tego wzorca decydował w niewielkim stopniu sam przedmiot (po śmierci Wyspiańskiego opublikowano