człowiekiem korporacji, a jego dzieło - tworem, za którym on, autor, mógł czy nawet powinien się ukryć. Renesansowy mecenat indywidualny nie był bezinteresowny. I nie w tym rzecz, że ktoś dawał i ktoś brał, bo można by na prebendy, darowizny, dożywocia spojrzeć jak na honoraria autorskie. Ale przecież nie za każdą dedykacją kryła się chęć zysku i nie każda hojność mecenasa obliczona była na wdzięczność. Istotne w tym układzie jest co innego, a mianowicie obustronne manifestowanie indywidualnego czynu. Ofiarodawca dbając o artystę współtworzył i organizował życie kulturalne, ale w zamian oczekiwał utrwalenia swego imienia w dziele literackim. Ludzie renesansu umieli dostrzec, że