najlepiej mówię po polsku, i to prawie od urodzenia, zaprezentowałam swoją nieco osobliwą znajomość angielskiego, oraz mściwie oświadczyłam, że włoski jest bardzo łatwy i w ogóle romańska grupa językowa przedstawia dla mnie miętę z bubrem. Zacytowałam nawet fragment łacińskich wierszy, których uczyłam się w szkole i które nie wiadomo dlaczego do dziś dnia pamiętam. Zamierzałam zamącić im w głowach i odebrać możliwość porozumiewania się przy mnie jakimś językiem, którego bym zupełnie nie rozumiała. To, że swobodnie i beztrosko mogliby mówić po duńsku, nie przyszło im do łba, bo też istotnie moja gruntowna nieznajomość duńskiego po tak długim pobycie w Danii była