choć szyb w oknie<br>oszczędził, bo dopiero co wiatr jedną wybił, tylkośmy siedzieli<br>potruchlali, przybici tym wielkim, złowieszczym śmiechem, który się<br>przewalał nad nami, pomiatał nami w naszej własnej izbie, wgryzał się<br>aż gdzieś do serc, ale jak można było znieść go inaczej - tylko<br>przeczekać cierpliwie, aż wyśmieje się, wykipi do szczętu.<br> Ojciec nie patrzył nawet na ten śmiech, tylko gdzieś w ziemię<br>zgasłymi oczami.<br> A kowal śmiał się jak głupi do sera, dłużył w sobie ten śmiech bez<br>końca.<br> Wstrętniejszy był w tym śmiechu, niż kiedy koniom kopyta przypalał.<br>Nawet nos wysmarkiwał na izbę. Wreszcie jakoś się tam przedostał przez<br>ten