jeszcze możliwości aktorskich wrocławskiego zespołu - dość kłopotu mieli zapewne wszyscy z mówionymi dialogami. Niestety, gdy kurtyna idzie w górę w akcie drugim przenosimy się do konwencjonalnej opery. Tiulowym zasłonom rodem z innej zgoła estetyki nie udaje się stworzyć sugestywnej przestrzeni scenicznej, zawieszony na łańcuchach Florestan znajduje się po trosze nigdzie, do tego jeszcze niezbyt dobrze go widać... Symboliczne zejście do lochów zostało zatem przegrane - co więcej ponura i dramatyczna sekwencja grobu zamienia się w kulawą raczej próbę teatralnego realizmu w starym stylu, w "udawanie" dramaturgicznie jałowe i sceniczne nieprzekonywające. Następna, kluczowa scena konfrontacji z Pizarrem nie jest już w stanie poderwać całości do