razem z nosem dwururkowym, równoległym i ostatecznym. Jeśli ktoś lubi, może się w tym ostatnim dopatrzeć fallicznego symbolu przemocy... Jakkolwiek by było, następująca rozmowa dowodzi, że Pimko zdołał całkowicie zawładnąć komunikacją językową. Mówi mianowicie:<br>&lt;q&gt;"- Jaki duch znowu?<br>Krzyknąłem:<br>- Mój!<br>On zapytał wówczas:<br>- Swojski? Ojczysty?<br>- Nie swojski, a swój!<br> - Swój? - zagadnął dobrotliwie. - Mówimy o swoim duchu? A czy znany nam jest przynajmniej duch króla Władysława? - I siedział.<br> Jaki król Władysław? Byłem jak pociąg przewekslowany niespodzianie na boczny tor króla Władysława. Zahamowałem i otworzyłem usta uprzytomiwszy sobie, że nie znam ducha króla Władysława (...) Sto tysięcy duchów przydusiło nagle mego ducha"&lt;/&gt; (F 19-20