formą kolektywnego bytu. Jest świadectwem kolektywnej tolerancji. Ale indywidualność nie istnieje jako realna alternatywa wobec wspólnoty. (Zamilkł. Na sali panowała cisza, potwierdzająca logiczne wywody mówcy: żaden ze słuchaczy nie pozwolił sobie na indywidualne kichnięcie ani nawet głośne przewrócenie zapisanej stronicy. Wykładowca patrzył przez chwilę na słuchaczy, jakby widział tylko jednego, dobrze wychowanego olbrzyma. Po czym rzekł:) <br>- Zgoda na to, prawda? Jak widzę, wy także uważacie, że zależymy od tradycji, czyli wspólnoty. Nie od sumienia jednostki. Bo owo sumienie nie istnieje w społecznej próżni, a przeciwnie - jest skutkiem grupowej wiedzy i dyscypliny. Możemy się porozumieć jedynie dzięki owej substancji etycznej, którą nazywamy tradycją