przy sobie całą korespondencję i zaproszenie. Za każdym razem policjant po odnalezieniu mnie na liście wypręża się jak struna, salutuje i pyta dlaczego nie przyjechałam samochodem. Odpowiadam z uśmiechem: - Bo mam blisko. On nie rozumie żartu. Zanim wejdę powtarza się to osiem razy. Osiem uśmiechów nic nie rozumiejących policjantów. Nareszcie docieram. Zdumiona i zażenowana obserwuję jak Bibi Anderson literuje nazwisko i szuka siebie na liście. Wchodzę na salę. Masa luster. Charakteryzatorek gotowych, żeby nas malować. Fryzjerów, żeby czesać. Wchodzę na Davida Lyncha stojącego samotnie w kącie, palącego papierosa za papierosem. Kłania mi się, myślę, że śnię. Ach, przypominam sobie. Przecież dostaliśmy