z niej wydostać. Włada nią zniszczenie. Melodia cudownego walca staje się melodią uporczywą jak umarłe wspomnienie, od którego nie można się uwolnić.<br>W ten świat wkracza Wajda ze swym romantycznym myśleniem o życiu i świecie w kategoriach poszukiwanej wolności. Nie może zmienić rytmu spektaklu Kantora, bo jest tu poniekąd tylko dokumentalistą. Ale otwiera zamknięty w zastygłym rytmie świat Umarłej klasy: korowód postaci wyprowadza w świat natury, powietrza, wolności, właśnie w ruchu przekracza świat Umarłej klasy. Bujna, świeża trawa, w oddali sylwetka miasta.<br>Walc przestaje być elementem zamknięcia świata teatralnego w uporczywym, powtarzalnym rytmie. Okazuje się, że walc może być czymś innym