się źle czuje. Głowa panią boli i musi pani iść do domu, coś w tym rodzaju...<br> Platynowa blondynka musiała wrócić właśnie, bo głośny jej śmiech rozległ się przy barze. Krystyna obejrzała się w tamtą stronę. - Zdąży pani - mruknął Chełmicki. - Mogą zaczekać. Więc? - Co?<br>- Zwolni się pani?<br>- Powiedzmy. I dalej? - Nie domyśla się pani?<br>- Nie. Strasznie jestem niedomyślna.<br>- Czyżby? Mieszkam tutaj, w "Monopolu".<br>Krystyna przechyliła nieco do tyłu głowę i spojrzała na niego rozbawionymi oczami:<br>- Naprawdę? To bardzo ładnie z pana strony. - Dziękuję. Pierwsze piętro, pokój osiemnasty. - Jest pan tego pewien?<br>- Łatwo sprawdzić. O jedenastej. Więc? - Żałuję bardzo...<br>- Już?<br>- Przyzwyczaiłam się sprawdzać tylko