132;recenzentów warszawskich", pisząc: &#132;Zdanie księdza Golańskiego przytacza Franciszek Dmochowski, Franciszka Dmochowskiego przytacza Ludwik Osiński, wszystkich przytacza Stanisław Potocki, wszyscy przytaczają Stanisława Potockiego".<br> Dla klasyków Warszawy początku XIX w. był Potocki rzeczywiście niekwestionowaną wielkością. Linia jego kariery, wykreślona zgodnie z tym poglądem, biegłaby nieprzerwanie w górę, znacząc ślad nieustannego doskonalenia. W perspektywie historyka miałaby inny kierunek: przypominałaby raczej kształt paraboli, która z jednej strony wspierała się o smutną młodość, z drugiej &#150; o frustrację schyłku życia. W górę wznosiłby ją entuzjazm lat Sejmu Konstytucyjnego i napoleońskiej epopei. W tym czasie Potocki doszedł do maksymalizacji swego programu politycznego i największej intensyfikacji