w koanach. Mistrzowie zen, zamiast analizować <br>pojęcie 'sfery wzajemnego przenikania się wszystkich fenomenów', jak to <br>czynili przedstawiciele szkoły huayan (jap. kegon), wyrażali prawdę o paradoksowej strukturze rzeczywistości na konkretnych przykładach (na przykład <br>"most płynie, a woda nie płynie"). Sądy paradoksowe są uważane za <br>najbardziej naturalny opis rzeczywistości 'absolutnie sprzecznej samotożsamości' <br>doświadczanej w akcie 'oświecenia'. W filozofii zen takie pojęcia jak <br>&lt;page nr=315&gt;<br>'najwyższa mądrość' czy 'natura buddy' należy traktować jako pośrednie <br>znaki paradoksowe, ponieważ są one definiowane przez sądy paradoksowe. <br>Pojęcia te wskazują na różne aspekty rzeczywistości, będącej 'absolutnie <br>sprzeczną samotożsamością'. <br>Nishida uważał, że utożsamienie przez mistrzów zen 'jaźni zwyczajnej' <br>i 'jaźni oświeconej