Kogoś świętego. Ma i skrzydła, które<br>Wznoszą go nieco nad spękaną ziemię...<br><br>A kto zgwałconych zna wniebowstąpienie,<br>Tych znowu pędzla i zachwytu córek?<br>Każda złożona na osobną chmurę<br>Rzęsą zawadza o chłodne przestrzenie.<br><br>W dolnych komnatach - w wydrążeniach Sialu<br>Siedzą waleczni. Ich - zacność oplata<br>W białych bród płaszcze, jak w draperie żalu...<br><br>Ileż godności niosą ich golenie,<br>Gdy lamp sędziwych liże je poświata<br>A ogniem trzęsie nie wiatr, lecz milczenie.<br><br><br>II<br><br>&lt;tit&gt;BAWOŁY&lt;/&gt;<br>Więc w śmiech się uciec? Gonią na bawołach,<br>W przyłbice twarze związali jak w kamień,<br>I to co ujrzysz, to następowanie<br>Ściany, gdzie tylko u zwierząt są czoła.<br><br>Wreszcie