znamy już ten motyw z wcześniejszych wierszy Brylla - że nawet w momentach rzekomego buntu działa jako z góry zaprogramowany składnik systemu. Stąd jego swoisty fatalizm:<br><br>&lt;q&gt;A ja z całą wiedzą<br>Której się nauczyłem w strachaniu, czekaniu<br>Wstępuję na czerwone ozory dywanów<br>I pcham się - aby dalej - do gardła samego<br>Niby drażniąc, szukając i nie wiedząc tego<br>Że kiedy już przestanę łechtać podniebienie<br>Łykną mnie i przetrawią. I w gnój się odmienię<br>("Tryumf")&lt;/&gt;<br><br> Wiedząc, że z gnoju wyszedł i w gnój się obróci, bohater nie ustaje jednak w wysiłkach, aby w międzyczasie "łechtać podniebienie" najgorliwiej jak potrafi. Chwilami tylko ogarnia go lęk