i 6. Rozgniewało ją to - pragnęła chorować teraz i umrzeć. Z początku cieszyła się, że matka nie przychodzi sprawdzić temperatury. <br>- Chwała Bogu, zapomnieli o mnie, nie będę potrzebowała udawać. <br>Po jakimś kwadransie wszakże siadła na łóżku. <br>- Zapomnieli! A jednak wszystko zostało po dawnemu? <br>Z nosem w chusteczce położyła się znowu - drętwa, naprawdę już chora z rozpaczy. <br>Drzwi skrzypnęły... Ktoś wszedł na palcach. Poczuła zapach parmeńskich fiołków i niepokój w sercu. Róża pochyliła się nad łóżkiem. &lt;page nr=153&gt; <br>- Czy śpisz? Marciu, czy śpisz? - szeptała ledwie dosłyszalnie. <br>Córka wstydziła się drgnąć, Róża westchnęła. Wtedy Marta powiedziała z głębi piersi: <br>- Nie śpię. Mam 36 i 6