lecz powszechnie było wiadomo, że są wrogo nastawieni i cierpliwie oczekują porażki tej ideologii. Dotychczas środowiska artystyczne wydawały się oderwane od codzienności życia i spełniały rolę wychowawczą, ufając, że dzięki swym dokonaniom zrealizują zadania, jakie na siebie przyjęły. Dotyczyło to nie tylko pisarzy, choć ich twórczość była najbardziej zauważalna i dydaktyczna, ale również plastyków, muzyków i ludzi teatru. Zyskiwało im to sławę i wygodną egzystencję.<br>Było w tym sporo cynizmu. Przypominam sobie, co powiedział Marian Niżyński, gdy dostał przed wojną nagrodę za tom wierszy pt. Trzy mgły:<br>- Postawiłem przed sobą na biurku fotografię Piłsudskiego i spoglądając na nią pisałem. Była moim