świecie stać się przyczyną najmniejszego nawet z twoich zmartwień. <br>- Kto jesteście, panie? - zapytała Kasia. <br>- &lt;orig&gt;Zowią&lt;/&gt; mnie Ecelino - odparł - a jestem budowniczym. Przybyłem z dalekiej francuskiej ziemi, by wznieść wam tę świątynię. <br>Jaskółeczka spojrzała błagalnie na nieznajomego. <br>- Jeśli naprawdę jesteś gospodarzem tej budowy - poprosiła - tedy ulżyj doli tych, co murują i dźwigają na rusztowaniach wapno, cegłę i kamień. Wiem, jak ciężkie jest ich życie. Wiem, że sił im brak, że niejeden rychło załamie się i padnie pod brzemieniem losu. <br>Ecelino po raz pierwszy pomyślał o trudzie gdańskich robotników. Zobaczył ich zgarbione plecy i czoła zroszone kroplistym potem. Żal ścisnął mu serce. Zapytał