palce zaciśnięte na rzemieniu wodzy. <br>Ściągane przez czarodzieja całe zimno świata, do tej pory tylko wyczuwalne, naraz zrobiło się widoczne, przybrało postać kłębiącej się nad przepaścią białej poświaty. Poświata najpierw zaskrzyła się śnieżynkami, potem zbielała oślepiająco. Rozległ się przeciągły, narastający trzask, chrupiące crescendo, osiągające kulminację w szklanym i jękliwym jak dzwon akordzie. <br>- Ja cię... - zaczął Rymbaba. I nie dokończył. <br>Nad przepaścią legł most. Most z lodu, skrzącego się i połyskującego jak brylant. <br>- Dalej - Huon von Sagar mocno chwycił konia za wodze przy munsztuku. - Przechodzimy.<br>- A zdzierży toto? Nie pęknie? <br>- Z czasem pęknie - wzruszył ramionami mag. - To rzecz bardzo nietrwała. Każda chwila