groma pocztówek. W ten sposób byłem po prostu lwem wszystkich prywatek. Jak przychodziłem na nie z tymi pocztówkami, to na parapecie do połowy okna tego stało. Zawsze jedna osoba się nie bawiła, tylko musiała zmieniać co raz: &lt;orig&gt;ziu ziu&lt;/&gt;. Później &lt;name type="person"&gt;Łaszkiewicze&lt;/&gt; przynieśli skądś płytę &lt;name type="tit"&gt;Help!&lt;/&gt; &lt;name type="org"&gt;Beatlesów&lt;/&gt;. To była pierwsza płyta ebonitowa, angielska. Ona się zniszczyła po prostu od samego oglądania. Nie od tego, że oni ją puszczali, tylko od oglądania i trzymania w rękach - okładka się wreszcie całkiem rozpadła. Jej właściciel przyszedł do mnie w pewnym momencie i powiedział:<br>&lt;q&gt;- Kurwa, koniec! Nie pożyczam! Już koniec!&lt;/&gt;<br>Ale jeszcze zanim ostatecznie jej nie