świadczą <br>o tym określenia wykonawcze z przysłówkiem "dramatico", występujące we mszach <br>nr3 i 2. Taki charakter ma już wstęp organowy (Grave dramatico) w Kyrie (s. <br>3, prz. 137) w Missa pro Pace (nr 3), z patetyczną narracją akordową oraz odcinek <br>zakończeniowy z chórem w Agnus Dei (s. 60), zakreślając typ ekspresji tego cyklu. <br>Wers Crucifixus ­ et sepultus est (s. 24-25) w tejże mszy (Grave pesante e dramatico) <br>stanowi jedno z najbardziej ekspresyjnych opracowań tego tekstu wśród (omawianych) <br>mszy z pierwszej połowy stulecia. Ekspresję dramatyczną buduje kilka konwencjonalnych <br>środków: uporczywie powtarzana w metrum trójdzielnym (6/4), w podwójnym pedale <br><br>nuta stała