nastąpi on z taką siłą. Zaskoczona, upadła, uderzając głową o szafkę. Lekko ją to zamroczyło, ale instynktownie próbowała się od razu podnieść. Robiła to niezgrabnie, więc nie zdążyła. Oprawca w rosnącej furii zaczął ją kopać gdzie popadło: w głowę, brzuch, piersi, żebra. Nauczona doświadczeniem, w odruchu samoobrony kobieta przybrała pozycję embrionalną. Szlochając, błagała:<br>&lt;q&gt;- Litości, nie bij mnie. Oj, zmiłuj się nade mną! Ja nic złego nie chciałam... Ojejej...&lt;/&gt;<br>Podczas gdy jej żałosne jęki wzmagały się, a od czasu do czasu z głębi trzewi wyrywał się hamowany okrzyk bólu, mąż raptem przestał zadawać ciosy. Chwiejnie się wyprostował i warknął:<br>&lt;q&gt;- Nie myśl, że