iść nie wygłaszając przemówień<br>i nie dotykając sparaliżowanych pomników<br>to retoryczne pytanie nie jest bynajmniej metaforą<br>to pytanie zmieniło mnie w zbieracza anegdot<br>świat stał się stołem pingpongowym<br>w godzinie szczerości kiedy stół zamknął usta<br>pamięć wypełniała się trocinami rozmów<br> otulały kiosk "Ruchu"<br>godzinami popołudniowymi które<br>pamięć lektorka naszych dni<br>epikurejczyk z zepsutym zegarkiem<br>pamięć wychodząca ze mnie jak tasiemiec<br>nic już nie trwa długo<br>przedtem wszystko co robiliśmy nie miało skali<br> porównawczej<br>Liczyły się tylko odruchy<br>teraz jedno spojrzenie odmierzane jest stoperem<br>jedna myśl prywatny spacer ulicą Gołębią<br>starcie dwóch poetów neokatolickich<br>prywatność naszego życia i wzbierającego artyzmu<br>stwarza kulturę