skrajnych rozwiązań z osobna można podziwiać za jego radykalną śmiałość; w gruncie rzeczy bardzo niewielu pisarzy odważa się stosować je w czystej postaci. Rozwiązania typowe mieściłyby się gdzieś pośrodku. Tu trzeba by zaliczyć wszystkie te dość częste sytuacje, w których autor czuje się na siłach napisać w "przybranym" języku znośny esej czy artykuł, roztropność powstrzymuje go jednak przed tworzeniem w tym języku wierszy, dramatów czy powieści: w tych bardziej wymagających gatunkach autor zdaje się na tłumacza (w najlepszym razie starając się z nim współpracować i powściągać wodze jego arbitralnym zapędom). Choć zarówno metoda Kundery jak i metoda Brodskiego ma swoje zalety