niszczyć potęgę Tyrana Północy.<br>&lt;page nr=74&gt; Łzy Bronisławy Dilbinowej, przełykane najpierw ukradkiem, torowały sobie coraz śmielej drogę po policzkach. Modliła się o zmiłowanie Boga nad Konstantym i przebaczenie mu jego grzechów, jeżeli za te grzechy został ukarany. Prośby jej wznosiły się w przestrzeń w godzinach w godzinach świtu, kiedy dowiedziano się, że fałszuje na wekslach podpis brata i później, kiedy, zmobilizowany do armii rosyjskiej, dostał przydział do szkoły podoficerskiej i stamtąd miał być skierowany na front. Kiedy następnie walczył na froncie, o niego drżała, nie o Teodora, który jako fachowiec przebywał gdzieś na tyłach. Wreszcie otrzymała wiadomość, że ranny dostał się do niewoli