nieżyjącego już, wielkiego religioznawcy rumuńskiego, zamieszkałego po wojnie w Chicago Mircei Eliadego i jego całkowitego braku wyrzutów sumienia z powodu młodzieńczej przynależności do Żelaznej Gwardii. Manea dokonuje w tym szkicu znacznie więcej niż tylko spektakularnej demaskacji kryptofaszysty. Jego rozważania rzucają światło na fundamentalne pokrewieństwo "otwartej" nieludzkości ultranacjonalistycznego faszyzmu i komunistycznej farsy "humanistycznych" i "internacjonalistycznych" pozorów. Potężna siła przyciągania obu tych ideologii bierze się z tego samego: obie oferują radosne poczucie oswobodzenia od indywidualnej ludzkiej odpowiedzialności myślenia, osądu i wyboru, poczucie ulgi płynącej z przynależności do tej czy innej zbiorowości, która podsuwa nam jednoznaczne wytyczne postępowania, wskazuje, kogo otaczać czcią, a kogo