na szkle, tkactwie, hafciarstwie, wycinankarstwie, zabawkach z drewna i gliny, wszędzie tam, gdzie ten przekaz był podstawą egzystencji sztuki ludowej, łatwo dostrzec odrębności regionalne. W rzeźbie natomiast region usuwa się na dalszy plan. Na zasięg i częstotliwość występowania pewnych tematów wpływała bliskość ośrodków kultu, w których znajdowały się słynące cudami figury (np. Skępe), a także tradycje lokalne. Ale i w tych przypadkach rzeźbiarz sam podejmował zadanie. Dlatego, oglądając rzeźby dawne i współczesne, widzimy, iż niemal każdy z twórców jest, jakby <br>&lt;page nr=40&gt;<br> to powiedział Miron Białoszewski, osobny: Walenty z Grabonoga, Gomiela, Bryliński, Wawro, Kudła, Chajec, Lurka, Alede. <br>Nie wszystkich autorów znamy. Sztukę ludowa