śmierci. Natrafiamy tutaj na dwa momenty usprawiedliwiające zajęcie takiej właśnie, a nie innej postawy badawczej: logicznie uporządkowany czyn umierania i niemal zupełne milczenie na temat jego znaczenia czy sensu. Może jednak zaskakujące wydaje się Czytelnikowi to, że mówię o filozofii właśnie w przypadku Jezusa, którego trudno przecież zaliczyć do grona filozofów. Nie sądzę jednak, aby pojęcie to było tutaj bezpodstawne, a tym bardziej krzywdzące. Każdy człowiek ma jakąś ogólną koncepcję rzeczywistości i własnej sytuacji <page nr=269> w tej rzeczywistości, miał ją zatem także Jezus. Gdy potraktujemy ją w oderwaniu od uzasadnień, na których subiektywnie spoczywała, i w oderwaniu od praktycznych wskazań, jakie wysuwała