kantatowa (Wiłkomirski).<br>Inni twórcy we mszach pochodzących z różnych dekad posługują się w nieco odmienny sposób koncepcją formy szeregowej. T. Szeligowski w Mszy łacińskiej (1932) podkreśla ideę szeregowania jako następstwa struktur zamkniętych, wprowadzając formy instrumentalne ­ organowe: toccatę i preludium, natomiast w celu stworzenia kulminacji cyklu konstruuje dla całej części &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt; fugę. Również Krenz w &lt;name type="tit"&gt;Messa breve&lt;/&gt; (1982) integrując Credo i dążąc do struktury zamkniętej tej części posługuje się kanonem. Fotek w &lt;name type="tit"&gt;Mszy o Najśw. M. P. Matce Kościoła&lt;/&gt; (1974) w podobnym celu stosuje formę rondową (Pieśń I). Świder w &lt;name type="tit"&gt;Missa brevis&lt;/&gt; (lata 80-te) wprowadza w dwu częściach (&lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Sanctus