ona na zachowanie imponująco wyprostowanej postawy, ale odbiera swobodę ruchu i spontaniczność wyrazu. Z drugiej strony, ma się rozumieć, jeśli kręgosłup cierpi na permanentne rozmiękczenie (dolegliwość zdarzająca się jeszcze częściej), jeśli pozostaje jedynie relatywistyczne, absurdalne poczucie humoru, efekty są jeszcze bardziej zatrważające: pozostawiony samemu sobie i swoim choreografiom, artysta objawia godną podziwu elastyczność, ale gdy znajdzie się pod naciskiem - zbyt łatwo się ugina.<br> Czytelnik czy widz zachodni odruchowo usiłuje upchnąć twórczość Havla w jedną z dwu szufladek: albo tę oznaczoną "Teatr Absurdu", albo tę z etykietką "Teatr Protestu". To, co powiedzieliśmy powyżej o dualistycznej równowadze Havla, stanowi odpowiedź na pytanie, dlaczego nie