wasze; o tym myślcie, co jest bliźniego". Godziny biegły, <br>a oni słuchali go. W końcu przerwał, aby można było zjeść wieczerzę. Zaraz też <br>przepchnęły się przez tłum kobiety z chlebem i z winem. Spieszyły ku niemu wszystkie: <br>każda chciała mu służyć. Otoczyły go. On jednak zdawał się nie widzieć ich gorliwości. <br>Wziął chleb z pierwszego z brzegu kosza, podsunął kubek pod najbliższy dzban. <br>Potem wstał. Był niski, prawie mały. Duża głowa zsuwała mu się na ramię bolesnym <br>nieco ruchem. Lecz na wydatnych, obwisłych wargach był spokojny uśmiech. Ludzie <br>wstali także i zapadła cisza. Ten, którego słuchali, odmówił krótką modlitwę. <br>A potem